چند سالی است‌ منتظرم که‌ یک رسانه‌ خبری این کار دولت ایران را افشا نماید، متاسفانه این کار انجام نگرفت، حال خود در حد توان و کوتاه‌ به‌ آن میپردازم.

{رادیو فردا چنین نوشته‌: (ماموران امنیتی مانع برگزاری مراسم سالگرد احمد شاملو شدند

  ۰۳/مرداد/۱۴۰۱

هم‌زمان با بیست و دومین سالگرد درگذشت احمد شاملو، نیروهای امنیتی با بستن درهای ورودی امامزاده طاهر کرج از حضور شهروندانی که برای یادبود وی گرد هم آمده بودند ممانعت کردند. پیش از این اعضای کانون نویسندگان ایران اعلام کرده بودند که ساعت پنج عصر یک‌شنبه، دوم مرداد، بر مزار این شاعر در امامزاده طاهر کرج، گردهم می‌آیند.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، چند ساعت پیش از آن که دوست‌داران شاملو بر مزار او گرد هم آیند، ماموران امنیتی و انتظامی درهای گورستان را بستند و بر درگاه‌ها ایستادند تا از حضور افراد بر مزار شاملو جلوگیری کنند.

ماموران حاضران را وادار می‌کردند تا از گورستان دور شوند. مراسم یادبود احمد شاملو در این سال‌ها با ممانعت‌ و فشارهای ماموران انتظامی و امنیتی مواجه بوده است.) منبع انترنت} **

این خبر در (رادیو فردا) و (رادیو همبستگی) در ستهکولم پخش گردید، همچنین حزب کمونیست ایران آنرا در سایت خویش منتشر نموده‌ است. بازپخش این خبر بدون تفسیر برای ما خواننده‌گان و شنونده‌گان چه‌ ارزشی دارد؟

کانون نویسندگان در نوشته‌ خود به‌ آن اشاره‌ نموده‌ که‌:

(مراسم یادبود احمد شاملو سال‌ها با ممانعت‌ و فشارهای ماموران انتظامی و امنیتی مواجه بوده است.)

در اینجا لازم است سئوال گردد: چرا مراسم یادبود آقای احمد شاملو ممنوع بوده‌ و میباشد؟

زمانیکه‌ خود آقای شاملو در قید حیات بودند، هم در دوران {(محمدرضا پهلوی پادشاه‌ قبلی ایران) و هم در (دولت کنونی ایران) اشعار ایشان آزادانه‌ چاپ میشد، همچنین به‌ هر جای جهان هم که‌ میخواستند‌ مسافرت میکرد و جلسات و کنفرانسهای را برگزار مینمود.

در اینجا به‌ قسمتی از سخنرانی ایشان در کنفرانس دانشگاه‌ برکلی امریکا در بهار (1990) بنگریم:

{(ایران در سده‌ بیستم)

دوستان بسیار عزیز، حضور یافتن در جمع شما و سخن گفتن با شما و سخن شنیدن از شما همیشه‌ برای من فرصتی است سخت مغتنم و تجربه‌ای است بسیار کارساز. اما معمولا” دور هم که‌ جمع میشویم، تنها از مسائل سیاسی حرف میزنیم یا بهتر گفته‌ باشم میکوشیم به‌ بحثی پیرامون حوادث درون مرزی میپردازیم و آنچه‌ را که‌ در کشورمان میگذرد با نقطه‌ نظرهای سیاسی خود به‌ محک بزنیم و از این قبیل …. این دیگر رفته‌رفته‌ به‌ صورت یک رسم و عادت در آمده‌ و کم و بیش نوعی سنت شده‌. من امشب خیال دارم این رسم را بشکنم و صحبت را از جاهای دیگری شروع کنم و بجای دیگری برسانم، میخواهم در باب نگرانی های خودم از آینده‌ سخن بگویم.

میتوانم حرفهایم را در تنها یک سئوال کوتاه‌، مختصر کنم. اما برای رسیدن بآن سئوال ناگزیرم ابتدا مقدماتی بچینم و زمینه‌ای را آغاز کنم. برای این زمینه‌سازی فکر میکنم بجای هر کار بهتر باشد حقیقتی تاریخی را بعنوان نمونه‌ پیش بکشم، بشکافمش، ارائه‌اش بدهم و بعد از نتیجه‌ای بدست میآید استفاده‌ کنم و به‌ طرح سئوال مورد نظرم بپردازم. دوازده‌ سال پیش در جشن مهرگان در نیورک دیدم که‌ دوستان ما مناسبت این جشن را پیروزی کاوه آهنگر بر ضحاک ذکر میکنند.}.

**

اگر به‌ گفته‌های آقای شاملو بنگریم جمله‌ای که‌ به‌ زیان دولت کنونی ایران باشد، که‌ وجود ندارد هیچی، بلکه‌ فعالیت سیاسی مخاطبین خود را نیز زیر سئوال برده‌اند. پس در اینجا میشود عملکرد دولت ایران پیرامون ممنوعیت برگزاری سالروز مرگ شاملو را زیر سئوال برد که‌ چرا دوستانش نباید مراسم سالروزش آزادانه‌ برگزار نمایند تا بتواند بر مزارش شاخه‌ گلی قرار داده‌ یا فاتحه‌ای بخوانند.

این کار دولت ایران چیزی جز (ترفند خبرسازی) نبوده‌ و نیست.

اگر امکان باشد این مطلب در رادیو همبستگی قرائت میشود و چند سایت هم قرار میگیرد.

**

سه‌عی سه‌قزی – 27/8/2022  sai.saqzi@gmail.com