برگزاری چهارمین سالگرد اعدام فرهاد وکیلی و یارانش بر سر مزار و سنگی نمادین در سنندج + تصویر

فرهاد وکیلی، فرزاد کمانگر، علی حيدريان، شيرين علم‌هولی در 19 اردیبهشت (٩ می) چهار سال پیش اعدام شدند.

امروز جمعه 19 اردیبهشت‌ 1393، تعدادی از خانواده‌های آنها در سنندج دور هم جمع شده و بر مزار و سنگ مزاری نمادین برای فرهاد وکیلی گریستند و یاد و خاطره فرزندانشان را گرامی داشتند.

خبرگزاری دیدبان حقوق بشر کردستان: تعدادی از اعضای خانواده فرهاد وکیلی و یارانش امروز جمعه 19 اردیبهشت‌ماه 1393، در چهارمین سالگرد اعدام فرزندانشان در سنندج گرد هم آمدند و مزار و سنگ مزاری برای فرهاد وکیلی ساختند و یاد و خاطره فرزندان از دست رفته‌شان را گرامی داشتند.

 گفته می‌شود مراسم امسال با كسب اجازه از مسوولان دولتی در کنار آرامگاه پدر فرهاد وکیلی، و با پیگیری اعضای خانواده صورت گرفته است.

 یکی از اعضای خانواده این اعدام‌شدگان به خبرگزاری دیدبان حقوق بشر کردستان گفت: “در مدت این چهار سال همواره پيگير يافتن مكان دفن عزيزانمان بوده‌ایم ولی مقامات قضايی و امنيتی تاکنون هيچ جنازه و يا مقبره‌ای به ما نشان نداده‌اند. بارها سوال كرديم اما جوابی نشنیدیم. امسال با كسب اجازه از مقامات دولتی، در جوار قبر پدر آقا فرهاد، يك قبر و سنگ قبر نمادين درست كرديم. و امروز عصر آنجا جمع شديم و ياد و خاطره‌شان را زنده نگه داشتيم.”

 دایه سلطنه مادر فرزاد کمانگر مشهورترین چهره اعدام شده در طول این سال‌ها نیز، زمانی که شماری از مادران پارک لاله (مادران عزادار) در هنگام جراحی کردن چشمش در تهران از وی دیدار کرده بودند گفته بود: “همه‌ی ما به نوعی درد زندان یا مرگ فرزندان و عزیزان‌مان را تجربه کرده‌ایم و همدردیم. برای من آن دختر جوانی که در خیابان‌های تهران تیر خورد و کشته شد، با پسرم که بعد از چهار سال تحمل زندان و شکنجه، پای چوبه‌ی دار رفت فرقی ندارد و همه فرزندان من هستند.

 پسرم را به ناحق اعدام کردند و حتی جنازه‌اش را تحویلمان نداند. چهار روز همراه بقیه خانواده‌ها در زندان اوین بودیم، جوابی ندادند. به مجلس رفتیم و آنجا استاندار کردستان هم حضور داشت. به او گفتم به اینجا می‌گویند خانه‌ی ملت؛ اینجا جای من است نه شما! همین آقا گفت اگر جنازه‌ها را تحویل‌تان بدهیم، کردستان یکپارچه آتش می‌شود. بروید بعداَ قبرها را نشان‌تان می‌دهیم. من هم گفتم گلی پرورش دادم و آن را تقدیم کردستان کردم. افتخارش برای من و شرمش برای شما.

بعد از چهلم هم به استانداری کردستان مراجعه کردم و گفتم قول دادید قبر فرزندم را نشانم دهید. استاندار باز جواب سربالا داد و گفت قبرشان را نشان‌تان دهیم می‌شود محل برپایی تجمع. تنها کاری که می‌توانم بکنم این است که برای کم شدن عذاب قیامت‌شان دعا کنم. این حرف را که زد بلند شدم و با مشت روی میزش کوبیدم و گفتم قیامت اینجاست. اصلا من مشتی خاک نمی‌خواهم. پسر من در دل مردمش زنده است. از اتاق بیرون آمدم و از ساختمان استانداری که خارج شدم دیدم تعداد زیادی مامور آماده باش ایستاده‌اند. با صدای بلند گفتم قدرت یک مادر فرزند مرده را ببینید که از ترس‌شان این همه مامور برایش آورده‌اند. یکی از نگهبانان زن دستم را گرفت و در حالی که خودش اشک می‌ریخت گفت مادر جان آرام باش، برو نگذار دستشان به دستت بخورد.”

چهار سال پيش در سپيده‌دم روز يكشنبه ١٩ ارديبهشت‌ماه، حکومت جمهورى اسلامى ايران 4 تن از شهروندان کُرد را ناباورانه اعدام کرد. فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی و شیرین علم‌هولی زندانيان سياسى بودند كه پس از تحمل سال‌ها زندان، شكنجه و اذيت و آزار، در دادگاه های فرمایشی به اعدام محکوم شدند.

با گذشت چهار سال از اعدام این فعالان سیاسی، محل دفن آنها مشخص نیست و خانواده‌هایشان هنوز چشم انتظار رویت قبور فرزندان خود هستند.

 گفتنی است سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان اخیرا در بیانیه‌ای پنهان کردن و بی‌خبری از محل دفن زندانیان سیاسی را غیر انسانی، غیر قانونی و نقض حقوق بشر اعلام کرده و با ابراز تاسف دوباره از اعدام فرزاد کمانگر و دیگر زندانیان سیاسی سال‌های اخیر، خواستار مشخص شدن محل دفن این شهروندان و رویت آن توسط خانواده‌هایشان شده است.

 این سازمان همچنین از سازمان‌های مدافع حقوق بشر از جمله فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر، دیدبان حقوق بشر و عفو بین‌الملل درخواست کرده است تا با فشار بر مذاکره‌کنندگان اروپایی، آنها را به پیگیری موارد نقض حقوق بشر در مذاکراتشان با ایران مجاب کنند؛ تا بار دیگر شاهد اعدام زندانیان سیاسی و مدنی در ایران نباشیم.

 

 

………….

 

پنهان کردن محل دفن زندانیان سیاسی غیر قانونی و غیر انسانی است

بیانیه

چهار سال پيش در سپيده دم روز يكشنبه ١٩ ارديبهشت ماه ، حکومت جمهورى اسلامى ايران 4 تن از شهروندان کردرا ناباورانه اعدام کرد. فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم‌هولی زندانيان سياسى بودند كه پس از تحمل سالها زندان، شكنجه و اذيت و آزار، در دادگاه های فرمایشی به اعدام محکوم شدند.

با گذشت چهار سال از اعدام این قربانیان محل دفن آنها مشخص نیست و خانواده هایشان هنوز چشم انتظار رویت قبور عزیزان خود هستند.

سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان پنهان کردن و بی خبری از محل دفن زندانیان سیاسی راغیر انسانی ، غیر قانونی و نقض حقوق بشر میداند وبا ابراز تاسف دوباره از اعدام فرزاد کمانگر و دیگر زندانیان سیاسی سال های اخیرخواهان مشخص شدن محل دفن این شهروندان و رویت ان توسط خانواده هایشان است .این سازمان همچنین از سازمان های مدافع حقوق بشر از جمله فدراسیون بین المللی حقوق بشر ،دیدبان حقوق بشر و عفو بین الملل درخواست میکند تا با فشار بر مذاکره کنندگان اروپایی آنها را به پیگیری موارد نقض حقوق بشر درمذاکراتشان با ایران مجاب کنند تا بار دیگر شاهد اعدام زندانیان سیاسی و مدنی در ایران نباشیم.

 

سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان

پنجشنبه 18اردیبهشت 1393

هشت می 2014

 

….

گرامیداشت یاد و خاطره فرزاد کمانگر در زندان رجایی شهر 17 اردیبهشت‌ماه 1393

شماری از زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر امروز چهارشنبه 17 اردیبهشت، طی مراسمی ياد و خاطره فرزاد كمانگر، علی حيدريان، فرهاد وكيلی، شيرين علم‌هولی و مهدی اسلاميان را گرامی داشتند.

خبرگزاری دیدبان حقوق بشر کردستان: جمع قابل توجهی از زندانیان سیاسی رجایی شهر کرج امروز چهارشنبه 17 اردیبهشت‌ماه 1393، طی مراسمی ياد و خاطره فرزاد كمانگر، علی حيدريان، فرهاد وكيلی، شيرين علم‌هولی و مهدی اسلاميان را گرامی داشتند.

 گفته می‌شود این مراسم یادبود به مناسبت فرارسیدن ١٩ اردیبهشت (٩ می) و در چهارمین سالگرد اعدام فرزاد کمانگر و چهار تن از دوستان وی در زندان رجایی شهر برگزار شده است.

 همچنین زندانیان سیاسی رجایی‌شهر کرج در این مراسم بیانیه‌ای مکتوب قرائت کردند و در آن، یاد و خاطره کمانگر و دوستانش را گرامی داشتند.

 چهار سال پیش، در سحرگاه ۱۹ اردیبهشت‌ماه ۱۳۸۹، پس از قطع تلفن‌ها و ملاقات‌های زندان اوین، پنج زندانی سیاسی به نام‌های فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی، علی حیدریان، شیرین علم‌هولی و مهدی اسلامیان به چوبه دار سپرده شدند و خانواده‌های آنان برای همیشه چشم به راه فرزندانشان ماندند.

 گفتنی است زندانیان شرکت‌کننده در این مراسم اعلام کرده‌اند که در روز 19 اردیبهشت‌ماه 1393، در یادبود کمانگر و دوستانش، به مدت یک روز دست به اعتصاب غذا خواهند زد.