این کیفرها به‌ خاطر کدامین کفر؟، سه‌عی سه‌قزی

(رادیو همبستگی) که‌ روزهای شنبه‌ در ستۆکهولم روی فرکانس (1, 91)برنامه‌ پخش مینماید، قسمتی از برنامه‌ روز 18/1/2014 را اختصاص داد به‌ معرفی نشریه‌ (آرش).

یکی از مقالات آن نشریه‌ راجع به‌ اعدامهای دهه‌ شصت بود، سپس مصاحبه‌ کوتاهی را با آقای شهریار دادور پخش کرد، آقای دادور اشاره‌ به‌ مصاحبه‌ فردی بنام ابراهیم نبوی نمودند و در راستای همان مصاحبه‌ قطعه‌ شعری را خواندند که‌ قسمتی از آن چنین میباشد:

 

شنیدم یکی بچه‌ء پر روی لوس

به‌ درگاه‌ ارباب شد پایبوس

به‌ رسم همه‌ء کیسه‌کشهای ناب

وقحات ز حد برد اندر جواب

به‌ گفتا ولش کن تو اسمش میار

ز سالی که‌ کشتند چندین هزار

به ‌سالی که‌ هست در هفت و شصت

دو صد کشته‌ چندان فراتر ز شصت

به‌ سالی که‌ وحشت برآورد بار

ز هر خانواده‌ یکی شد شکار

به‌ سالی که‌ این بچهء‌ بر روی لات

یکی بود از عاشقان بلات

یکی بود با لاجوردی رفیق

چو تازی که‌ با صاحبش شد شفیق

***

چند ساعت بعدا از رادیو همبستگی در همان فرکانس رادیو چکاوک شروع به‌ پخش برنامه‌ نمود، گوینده‌ء رادیو چکاوک قسمتی از مقاله‌ای را به‌ قلم آقای بهرام رحمانی که‌ برای رادیو چکاوک هم فرستاده‌ بود، قرائت نمود.‌ قسمتی از مقاله‌ که‌ در انترنت هم وجود دارد چنین است:

 

سخنان چندش آور ابراهیم نبوی «دلقک» سپاه پاسداران حکومت اسلامی ایران!

واقعا هرکسی که تنه‌اش به تنه حکومت اسلامی و جناحهای آن بخورد به همین تفکر ارتجاعی و فاشیستی و هذیان گویی دچار می شود. ابراهیم نبوی، در دهه نخست حکومت اسلامی از کارد به دستان و حزب الهیهای عربده‌کش آن و از نزدیکان لاجوردی، معروف به جلاد اوین و یکی از معاونان وزارت کشور در سال 1367 بود؛ یعنی همان سالی که چندین هزار زندانی سیاسی را با فرمان امام شان خمینی، قتلعام کردند. به همین دلیل، او در این گفتگو تاکید دارد که این سال و کشتار زندانیان سیاسی را فراموش کنید و در موردش حرف نزنید چون شخصا پای خودش هم گیر است!

**

همچنانچه‌ میبینم آقایان دادور و رحمانی در باره‌ء فردی بنام ابراهیم نبوی که‌ در رابطه‌ با اعدامها توسط دولت ایران موضوگیری نموده‌، اشاره‌ کرده‌اند و نوشته‌اند که‌ نامبرده‌ با لاجوردی از مجریان دستورات حکومت اسلامی در زندان اوین بوده‌ است.

 

جای تاسف است که‌ آقایان دادور و رحمانی از چنین کسی انتظار غیر از آنچه‌ که‌ بیان داشته‌، دارند. او از کارهای خود که‌ پاستداری از دولت ایران میباشد، دفاع کرده‌.

 

در اینجا این سئوال مطرح است آقایان دادور و رحمانی از دیدگاه‌ انساندوستی و آزادیخواهی به‌ این مصاحبه‌ نبوی مینگرند،  یا ادرس عوضی به‌ مردم میدهند.

جمهوری اسلامی که‌ جنایتهای دهه‌ شصت آن در ذهن آقایان رحمانی و دادور زنده‌ است و نبوی را به‌ خاطر این کفر‌ کیفر میدهند، در دهه‌ شصت به‌ قدرت نرسیده‌ است، اجازه‌ دهید در حد زمان رادیویی به‌ کارنامهء‌ دولت ایران بپردازم:

 

دولت اسلامی ایران در 12 فروردین 1358 با پشتیبانی مردم ایران به‌ قدرت رسید، این دولت منتخب بدون محاکمه‌ علنی و با عجله‌ تعدادی از سران رژیم پادشاهی اعدام کرد. به‌ ترکمان صحرا حمله‌ نمود، جنبش آن ملت را در خون خفه‌ کرد. همچنین جنبش عربهای خوزستان را، در همان بهار به‌ قدرت رسیدنش به‌ کردستان حمله‌ نمود، خود ئایت الله‌ خومینی در 28 مرداد 1358 فتوای جهاد ملت کرد را اعلام نمودند. با ورد نیروهای دولت ایران به‌ هر شهر روستای کردستان، گروه‌ گروه از مردمیکه‌‌ خواستار آزادی بودند، اعدام میگشتند.

**

کانون زندانیان سیاسی ایران که‌ در اروپا فعالیت منیمایند، هر سال یاد کسانیکه‌ توسط جمهوری اسلامی اعدام شده‌اند، گرامی میدارد. این کانوون سیاسی و مبارز سالها است که‌ جنایتهای دولت ایران در سالهای 58 و 59 را از کارنامهء‌ جمهوری اسلامی ایران حدف نموده‌ . هیچ فرد و جریان آزادیخواه و مبارزی به‌ این کار کانون اعتراضی نداشته‌ است.

 

کمیته‌ ایرانتریبونال در دادگاهی در اروپا جمهوری اسلامی ایران را بخاطر اعدامهای که‌ انجام داده‌ محاکمه‌ نمود، این اروگان سیاسی و انساندوست مقدس هم سالها 1358 و 59 را از کارنامه‌ جهموری اسلامی ایران در آن دادگاه‌ حذف مینماید، هیچ فرد آزادیخواه و جریان سیاسی ئوپوزسیون ایرانی به‌ این عملکرد ایرانتریبونال اعتراضی نداشته‌ است .

 

کارنامه‌ ابراهیم نبوی مشخص است، او یکی مجریان دستورات دولت ایران میباشد، هر کسی هم انتظاری بیش از آن از او داشته‌ باشد یا در جهان توهم  زندگی میکند و یا اینکه‌ فضل فروشی میفرماید .

 

اما کانون زندانیان سیاسی ایران و دستاندر کاران ایرانتریبونال‌ خود را اپوزیسیون میدانند و جنایتها دولت ایران در سالها 58 و 59 را حذف نموده‌اند، نه‌ اینکه‌ کسی به‌ آنها انتقادی نداشته‌، بلکه‌ با افتخار در جلسات آنها شرکت مینمایند.

 

برای نمونه‌: سال 2013 جلسه‌ای بمناسبت گرامیداشت یاد اعدامهای دهه‌ شصت‌ توسط کانون زندانیان سیاسی در هوسبی ترف ستوکهولم برگزار گشت و افراد زیر برای شرکت کنندگان در آن جلسه‌ سخنرانی مینمایند : ابراهیم علیزاده‌ از حزب کمونسیت ایران –  علی صادقی از حزب رنجبران ایران – عباس توکل از سازمان فدائیان اقلیت –  حمید تقوایی از حزب کمونسیت کارگری ایران – حسان حسام از سازمان انقلابی کارگران ایران راه‌ کارگر – ایرج جنتی عطایی نمایشنامه‌ نویس و ترانه‌ سرای نامدار ایران – گیسو شاکری خواننده‌ معترض و تبعیدی.

 

حال این سئوال مطرح است، چرا کار ابراهیم نبوی جای سئوال است و به‌ آن برخورد میگردد، ولی کار نشریه‌ و کانون زندانیان سیاسی ایران در تبعید و ایرانتریبونال مورد تحسین و تمجید قرار میگیرد.

 

این چند سطر را در رادیوها مذکور خواندم.

 

سه‌عی سه‌قزی

12/2/2014

 

qayshi@yahoo.com