اندیشه ای پیرامون متن توافق میان دو حزب کردی/سیروس ملکوتی

در ایرانی بودن کردها و در کرد بودن کردها هیچ شکی نمیباشد . ایران سرزمین مشاع ساکنینش میباشد ، سرزمینی برکنده از ملیت ها، و اقوام گوناگونش.

این تنوع نه تنها مانعی در بنای دمکراسی در فردای ایران نمیگردد بلکه به دلیل همین رنگین کمان بودنش قادر میگردد حرمت انسانی را در گوناگونی بودنش در بیانی حقیقی و حقوقی پاس دارد ، تنها اگر قادر گردیم اندیشه تمرکز طلبی و فرهنگ تک سببی را از دامان این سرزمین بزداییم .

من به استقبال این توافق نامه رفتم و انرا مدخلی بر گستره اتحاد کلان ارزو نمودم، ارزویی که میبایست برایش هم هوشیار در میدان بود و هم همه تلاش خود را نمود تا به سرانجامی در راستی ها دست یازد. میدانی که صحنه نبردش رویارویی نه با یکدیگر ، بلکه با دشمنان ملیت های گوناگون ایران و حامیان ساختارهای استبدادی و خودکامه خواهد بود.

شاید فرهیختگان سرزمین مشترک ما با این و ان مفهوم سیاسی اورده شده در این متن موافق نباشند ، چه خوب که همگان موافق نیستند، پس میتوان بدور از هر گونه پیش داوری در محیطی صمیم و اکنده از حرمت سیاسی و اخلاقی به یکدیگر به بحث و جدل نشست و به تبیین راستی ها پرداخت.

این متن خطابی چند سویه داشت و باید این پیچیدگی را در سویه های گوناگونی که احزاب کردی در ان محاط شدند درک نمود.یعنی خظاب به سیاستی که در منظقه میتواند حادثه افرین باشد، یعنی مردم کردی که امروز در انواع و گوناگونی وعده های بیشمار محاط شده اند و در خاتمه سویه ای که سیاست کلان ایران و فردای ایران را به تغریف میکشاند.

انان که گمان میبرند پیش سخن این متن ندای تجزیه خواهیست بیشک نمیتوانند تضاد دریافت خود را هنگامی که این احزاب تصویر امروز و فردای ایران را ترسیم نموده و نقش افرینی خود را برای دمکراسی در ایرانی نه چندان دور بیان میدارند اشکار نسازند.

احزاب کردی هرگز سخن از استقلال خویش از همیت انسانی و سیاسی دیگر هموطنان ایرانی خود نیاوردند. حتی در فرازهای تسلط نظامی خود و یا در زیر بمباردمانها ی مرگ افرین شعارشان دمکراسی برای ایران و خودمختاری برای کردستان بود. این یک واقعیت است که استقلال خواهی نه شرمندگی میخواهد و نه نیاز به کمرکش خدعه و نیرنگ دارد. اگر این خواست و مطالبه وجود داشت بیدرنگ برایش به مبارزه برمینشستند.

امروز نیز با همه ضعف قدرت سیاسی در ایران و با همه امکانات حامیانه جهانی باز شعارشان دمکراسی برای ایران میباشد . نیروهای فکری و سیاسی اپوزیسیون ایرانی میبایست نه به خود و نه به دیگران مجوز صدور و تکرار توهینی چون بیگانه خوانی احزاب کردی در طرح و مبارزات سیاسیشان ندهند.

نباید به میدان رقابتهای سیاسی اجازه داد که با تنگنا قرار دادن رقیب انهم با طرح شعائر و داوریهای توهین امیز اعمال سیاست به نام دمکراسی خواهی گردد. من امیدوارم که بتوانیم با هوشیاری پاسدار میدانی از اتحاد و صمیمت یاران و همدلان باشیم همدلانی که در این میدان نبرد با هم تفاوتهایشان را تقسیم میکنند بی انکه حس بیگانه بودن را بیازمایند.{jcomments off}